ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΧΡΗΣΤΟΣ Ν. ΘΕΟΦΙΛΗΣ Poka-Yo

O κριτικός τέχνης  Χρήστος Ν. Θεοφίλης  σε διάλογο με τον Poka-Yo

Πολύδωρος Kαρυοφύλλης, ο ιντερνετικός Poka-Yo

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ Έλξη «θέλω». Όλα στο «σκοτεινό βιβλίο συνταγών» …..“Bittersweet”(γλυκόπικρο)

Poka-Yo Είναι η πρωταρχική κραυγή του ατόμου όταν γεννιέται. Θέλει να ζήσει, όλα ξεκινάνε από το Θέλω. Από που να κρατηθείς σε αυτή τη ζωή αν όχι από τα Θέλω. Το περίεργο είναι πως ενώ πρόκειται για όμορφα, γυαλιστερά πράγματα σου κατατρώνε τις σάρκες σαν τις Ερινύες. Σε γεμίζουν συμπλέγματα, ανασφάλειες, ενοχές που δεν τα απόκτησες και ενοχές όταν τα αποκτάς. Κατοικοεδρεύουν κυρίως στο υποσυνείδητο και εκεί σαλεύουν και σου ψιθυρίζουν ζητώντας σου όλο και περισσότερα. Από την μία φίλοι από την άλλοι οι χειρότεροι εχθροί σε σπρώχνουν προς τα εμπρός τόσο ώστε να καταλάβεις πως μπροστά σου είναι μόνο ο γκρεμός και σίγουρα όχι το μυθικό Shangri La.  Αυτές οι φωνές των Θέλω είναι γραμμένες με κάποιο τρόπο στο σκοτεινό βιβλίο συνταγών μας στο υποσυνείδητο. Αυτά που σήμερα θέλουμε αύριο όταν κορεστούμε θα απωθήσουμε και αυτά που τεχνηέντως απωθούμε μήπως δεν είναι αυτά που μας ελκύουν? Ο ουροβώρος όφις αυτός ο κυκλικός βρόγχος μεταξύ έλξης και απώθησης αποτελεί τη σπονδυλική στήλη του έργου μου.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ κρύβω την καλλιτεχνική μου παιδεία
 απογυμνώνω την έννοια…“Bittersweet”(γλυκόπικρο)

Poka-Yo Προτιμώ να κρύβομαι με κάθε τρόπο. Παλιότερα αποφάσισα να απέχω από το προσκήνιο επί χρόνια, αργότερα πήρα την ακριβώς αντίθετη απόφαση να εξαφανιστώ μέσα σε μια δημόσια εικόνα φτιάχνοντας και την persona, το avatar, Poka-Yio. Και στις δύο περιπτώσεις κανείς δεν μπορούσε να καταλάβει ακριβώς τι είμαι, τι σκέπτομαι. Ακόμα και οι δύο κοντινότεροι αγαπημένοι μου φίλοι και συνεργάτες συνεχώς με παρεξηγούν, είδαν ίσως μόνο τη μια πλευρά μου και έχτισαν ένα τεράστιο έργο με τη συμμετοχή της. Όμως η αλήθεια είναι λίγο διαφορετική. Αυτό που ηχογράφουμε ζωντανά, το στίγμα μας, τις καθημερινές μας πράξεις, δεν μπορεί να τις αποκωδικοποιήσει κανένας ούτε καν ο διπλανός μας. Δυστυχώς η απόλυτη μοναξιά είναι η μοίρα του δημιουργού. Και αν υπάρχει κάτι που λέω στους κατά καιρούς μαθητές μου είναι να έχετε τα μάτια προσηλωμένα στο σύστημα που περιέχει, εσάς, το έργο σας και το πλαίσιο γύρω από αυτό. Δεν μπορείς να ξεφύγεις από το πλαίσιο, πρέπει να ξέρεις πως είσαι σαν ένας ήρωας ενός μυθιστορήματος, ότι και να κάνεις θα ζήσεις και θα πεθάνεις μέσα στις σελίδες του, αν τολμάς άλλαξε λίγο την σειρά των κεφαλαίων, αλλά μέχρι εκεί μπορείς να φτάσεις.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ ο Poka-Yio ξεπετάγεται μέσα από μία τάρτα….. “Bittersweet”(γλυκόπικρο)

Poka-Yo Τάρτες, τούρτες, μπούρδες, μικρά σκατολοϊδια που μοιάζουν στην ανακατωμένη τους μορφή σαν να είναι χαλασμένα, σάπια. “Οι πιο αντι-ορεκτικές τούρτες που έχω δει” είπε μια γκαλερίστρια για αυτές. Δεν είναι άλλο από τα ίδια τα ζουμιά της ζωγραφικής ανακατωμένα, λασπωμένα αλλά με μια υλική υπόσταση, σαν να προέρχονται από τον πραγματικό κόσμο και όχι από έναν υπερβατικό. Κακοφορμισμένα γλυκά ενός ατζαμή ζαχαροπλάστη και ταυτόχρονα αυτοπροσωπογραφίες. Το πορτραίτο του Ντόριαν Γκρέι φτιαγμένο με κρέμα ζαχαροπλαστικής και λιωμένο, πατικωμένο παντεσπάνι και σαντιγί. Δεν έχεις λόγο να ζωγραφίζεις σήμερα. Παρόλα αυτά πάντα αυτό ένοιωθα και έλεγα πως είμαι, ένας ζωγράφος. Ένας ζωγράφος που δεν είχε θέμα όμως μέχρι να μπερδέψει τη ζωγραφική με την λιμπιντική του φαντασίωση, τα γλυκά. Ο μόνος λόγος για να ζωγραφίσει κάποιος σήμερα είναι για να προκαλέσει την παταγώδη αποτυχία του. Είναι ο πιο ευγενικός τρόπος να αυτοκαταστραφείς. Οι ζωγράφοι δε που δεν το έχουν πάρει χαμπάρι ή που επαίρονται για ακριβώς αυτή τη μοναχική και αυτοτραυματική  πορεία που έχουν επιλέξει έχουν όλη την έπαρση του ασκητή που αντί να ταπεινωθεί μπροστά στη ματαιότητα του εγχειρήματος κομπάζει για τις θυσίες του. Η ζωγραφική με την αλήθεια της, ξεσκεπάζει συχνά το γελοίο μας πρόσωπο. Είμαι θύμα της.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ ο Poka-Yio κέικ, μάφινς και εκλέρ……“Bittersweet”(γλυκόπικρο)

Poka-Yo Είμαι δημιουργός και όχι αναγκαστικά καλλιτέχνης. Θέλω να φτιάξω έναν καλό πίνακα όπως θέλω να φτιάξω ένα καλό γλυκό. Φυσικά η ματαιοδοξία μου προτιμάει να φτιάξω έναν καλό πίνακα και να μείνει για χρόνια αγαπημένος του κόσμου. Όμως η ουσία είναι πως τελικά αυτό που κάνεις είναι να αντιστέκεσαι στη φθορά με τη δημιουργία. Όσο πιο ανούσιο και άχρηστο δε είναι αυτό που δημιουργείς τόσο καλύτερα γιατί έτσι αποκτάς μια καλόγουστα αριστοκρατική απόσταση από αυτό. Ένα εκλέρ για παράδειγμα. Τόσο απίστευτα τιποτένιο, άχρηστο και όμως τόσο ωραίο στην απλότητα της γεύσης του. Είχα φτιάξει ένα εστιατόριο και δεν σταματάω να ονειρεύομαι να φτιάξω και άλλα εστιατόρια, ζαχαροπλαστεία, παγωτατζίδικα, λέω φτιάξω και όχι ανοίξω γιατί για μένα όλα αυτά είναι δημιουργία. Είναι ο τρόπος μου να διασκεδάζω το ερώτημα γιατί παραμένω ζωντανός. Κλείνω εφτά χρόνια στα οποία ασχολούμαι επαγγελματικά με Μάρκες και τη δημιουργία νοήματος μιας Μάρκας, αυτό που λέμε branding, για μεγάλες ελληνικές και ξένες εταιρίες. Αυτή η καθαρά καπιταλιστική μικρο-βιομηχανία δημιουργίας και διαχείρισης νοήματος είναι ένα τεράστιο σχολείο το οποίο ίσως είναι και το σημαντικότερο σχολείο που τελείωσα. Εκεί το τιποτένιο και καθημερινό αποκαθάρεται από τις επιτελεστικές του ιδιότητες του και γίνεται ιδέα. Ο δημιουργός είναι αυτός που προσπαθεί να αρθρώσει νόημα σε έναν καθαρά παράλογο κόσμο. Βουτάει στις δικές του μαύρες και απάτητες λίμνες, τσαπατσούλικα και βουλημικά σερφάρει σε βιβλιοθήκες γνώσης, ακολουθάει τους συρμούς. Τελικά αυτό που μένει είναι μικρά σενάρια, σκαριφήματα προτάσεων, νοήματος. Και αυτά όλα αποτελούν το έργο μας. Ακατανόητο, αποσπασματικό, ομφαλοσκοπικό ή μέχρι και οικουμενικό, πανανθρώπινο κοκ. Από ταπεινές πρώτες ύλες, μια δυο λέξεις, δύο αυγά, αλεύρι, γάλα, σοκολάτα, φτιάχνουμε ένα εκλέρ, μια πρόταση, ένα σπάραγμα νοήματος ένα μικρό ανούσιο πυροτέχνημα, που προκαλεί έστω στιγμιαία ηδονή στην καλύτερη περίπτωση.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ απώθηση «θέλω». Όλα σε μια περφόρμανς….και στο σοκολατένιο απορριμματοφόρο... “Bittersweet” (γλυκόπικρο).

  Ο εαυτός μου είναι ένα γλυκόπικρο καλλιτεχνικό προϊόν …«F*ART».

Poka-Yo Η περίπτωση των περφόρμανς και γενικότερα των έργων που χρησιμοποιώ τον Χρόνο δείχνει ξεκάθαρα τον τρόπο που έχω ηττηθεί στη μάχη με τις δύο διαστάσεις τον φυσικό μου δηλαδή χώρο. Ενώ δεν μου λέει τίποτα μια δράση-περφόρμανς, για την ακρίβεια τις αντιπαθώ σφόδρα τις αποφεύγω με κάνουν να αισθάνομαι άβολα κλπ, από την άλλη τις χρησιμοποιώ όπως και τα θεατρικά, άλλος ένας άβολος χώρος για μένα, γιατί δυστυχώς έχουν τεράστια ικανότητα να αρπάζουν τον θεατή από το λαιμό και να τον συνεπαίρνουν. Δημοκρατικά λόγω της συμμετοχικότητας ή φασιστικά λόγω της επιβολής τους οι τέχνες που χειρίζονται τον χρόνο χρησιμοποιούν αταβιστικά συναισθηματικά εργαλεία τα οποία λατρεύω να απεχθάνομαι. Επίσης πρέπει που και που να τσιτσιδωνόμαστε μπροστά στο κοινό και να αλειβόμαστε πίσσα και πούπουλα, άντε ενίοτε και σοκολάτα σαν την συγκεκριμένη περφόρμανς μου, έτσι ώστε να μην πολυπαίρνουμε στα σοβαρά τον εαυτό μας. Σαλτιμπάγκοι είμαστε οι σύγχρονοι καλλιτέχνες, περιφερόμενοι, δήθεν τρελοί, διασκεδαστές.

ΧΡΗΣΤΟΣ Ν ΘΕΟΦΙΛΗΣ …………«Eat Cake»

Poka-Yo Με το να πω Eat Cake! Φάτε παντεσπάνι όπως θρυλείται πως είπε η Μαρία Αντουανέτα κατά την περίοδο της επανάστασης του ψωμιού στο Παρίσι όταν δηλαδή ο κοσμάκης δεν είχε να φάει ψωμί, γυρίζω το θέμα του πολιτικού στη προσωπική μου διαλεκτική. Το όργιο, η αυτοκαταστροφή, η αυτανάφλεξη των Θέλω μας αυτή είναι η δική μου απάντηση σε μια εποχή που μας επιβάλλεται χαιρέκακα και εν είδει τιμωρίας μια  προτεσταντική εγκράτεια. Όχι, τώρα είναι η ώρα της ηρωικής υπέρβασης, της αυτοκαταστροφής και επ' ουδενί  της υποταγής. Ένα ηρωικό Ζάλογγο που στον πάτο έχει τόνους γλυκιάς, θανατηφόρας κρέμας. Στο διάολο η εγκράτεια. Ο Χριστός είπε λάβετε φάγετε τούτο εστί το σώμα μου. Απίστευτος περφόρμερ θα πει κάποιος. Πόση δραματουργία, πόση παρεξηγημένη τέχνη. Αυτό θα πρεπε να λιμπίζονται όλοι οι δημιουργοί, τη στιγμή που θα κανιβαλιστούν από τους σύγχρονούς τους. Μακάρι μέχρι το τέλος της δημιουργικής μου πορείας να καταφέρω να γίνω έστω ένα ταπεινό αλλά καθόλα υπέροχο εκλέρ.